Kakara ogé sapanyeupah­aneun reureuhna, Juragan Patih nga­da­ngu sada aya nu ting­garero ti kaja­uhan, ari ditenget-tenget tétéla sada nu cume­luk ménta tulung. Anjeunna kacida kagétna, kitu deui tamta­ma-tamtama nu opat puluh caruringhak. Barang rék clak pisan nitihan kuda, ti wétan burudul aya nu daratang, jele­ma tarumpak kuda ditegarkeun, tapi ti kajauhan kénéh ogé katingali, kuda nu lalumpat téh semu geus laleuseuh. Nu tarumpak kuda téh nyarahcalan ragragan tina kudana, sawa­réh aya nu nyampay dina tonggong kuda, sawaréh deui aya nu kaséséréd, lantaran sukuna ngait kana sanggawedi.
Ari geus deukeut, sidik katingali, geuning nu daratang téh lain musuh, sihoréng Mantri Jero jeung sabaladna!
Mantri Jero méh geus teu puguh rupana, panganggona ruwak-rawek, rangsak kawas beunang nyasaak, rambutna awut-awutan, geus teu diudeng-udeng acan, atuh ririaban katebak angin. Reg Mantri Jero jeung saréncangna areureun. Kudana rupana béak napas, kawantu dilumpatkeun sakitu jauhna, tur henteu eureun-eureun, kudupruk baé kuda téh labuh. Mantri Jero tiguling tina kudana, les kapisanan, ma­lah kudana mah hos paéh sapada harita…